ชีวิตที่เติบโต

“พระเมตตา” เยียวยาเหยื่อฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา

   เป็นที่ทราบกันดีว่าในปี 1994 ชนเผ่าตุ๊ทซี่รวันดันถูกกองกำลังเผ่าฮูตูเข่นฆ่าอย่างอำมหิตถึงกว่าหนึ่งล้านคน  ในช่วง 100 วัน  ถือเป็นกรณีฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์โลกก็ว่าได้  ที่ไม่ค่อยรู้กันเท่าไรนักเห็นจะเป็นเรื่อง 28 ปีก่อน  แม่พระได้ประจักษ์ต่อหญิงชาวรวันดันสามคนในเมืองเล็ก ๆ  ชื่อกีเบโฮ  ทรงเร่งเร้าให้มีการสวดภาวนา  ถือศีลอดอาหารและกลับใจ  ทั้งทรงบอกล่วงหน้าเรื่องการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในแอฟริกา  กลางปี 1994-1995 ด้วย  หญิงสามคนต่างเล่าว่าได้เห็นนิมิต “แม่น้ำแดงฉานไปด้วยเลือด”  “ประชาชนต่างเข่นฆ่ากัน”  “ซากศพเกลื่อนไปทั่วไม่มีคนฝัง” ฯลฯ

   อิมแม็คคูเล่  อีลีบากีซา  เหยื่อผู้รอดชีวิตจากการฆ่าหมู่ครั้งนั้น  รู้เรื่องการประจักษ์ของพระมารดาแห่งพระวจนาตถ์ที่กีเบโฮ  เมื่อ 28 พ.ย. 1981  และเรื่องนิมิตทั้งหมดนี้เป็นอย่างดี  เธอพึ่งแม่พระตลอดเหตุการณ์ฆ่าหมู่และได้ถวายตัวแด่พระเมตตาของพระเป็นเจ้าแล้ว  เธอกล่าวว่ารวันดาจะเยียวยาได้ก็ด้วยความเมตตาและการให้อภัยเท่านั้น

   คพ.เลซเซค  เซคลูสเนียค  คณะแม่พระนิรมล  ผู้ดูแลนักแสวงบุญประจำศูนย์แม่พระฯ ในรวันดาได้ตั้งพระรูปพระเมตตาสูง 18 ฟุตไว้ที่เชิงเขาตรงจุดที่ชาวเมืองกีเบโฮถูกฆ่าหมู่ 25,000 คน  และสารพระเมตตาเปรียบได้กับโอสถที่ช่วยเยียวยาผู้คนที่นั่น  อิมแม็คคูเล่พึ่งพระเยซูเจ้าและแม่พระตลอดสามเดือนที่ชนเผ่าฮูตูตามกำจัดเผ่าตุ๊ทซี่ทั่วรวันดา  เธอสวดสายประคำอย่างร้อนรนและใช้สายประคำพระเมตตาที่พ่อเธอให้ไว้ก่อนถูกฆ่าตายสวดบทสายประคำพระเมตตา  เธอเล่าว่าการสวดสายประคำนี่แหละที่ช่วยชีวิตเธอไว้ได้

ความเชื่อ

   วันที่เธอได้ยินนักฆ่าเรียกเธอนั้น  เธอซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำขนาด 3x4 ฟุตร่วมกับผู้หญิงอีก 7 คน  เธอกลัวจนหมดสติ  ต่อมาเธอรู้สึกตัวเบาเหมือนขนนก  เธอลอยขึ้นไปและเห็นพระเยซูเจ้าท่ามกลางแสงสีทองเหยียดพระกรมายังเธอ  เธอยิ้มออก  ความเจ็บปวดอันตรธานไปสิ้น  เธอไม่หิว  ไม่กระหายและไม่หวาดกลัว  เธอสงบและมีความสุขเหลือล้น  และพระเยซูเจ้าตรัสแก่เธอ.. “ความเชื่อเคลื่อนภูเขาได้  แต่หากความเชื่อเป็นเรื่องง่าย  ป่านนี้ภูเขาทุกลูกก็คงหายไปหมด”

ความวางใจ

   พระเยซูเจ้าตรัสต่อ  “..จงวางใจในเราและอย่ากลัวอีกเลย  จงวางใจในเราและเราจะช่วยลูก  เราจะวางกางเขนนี้ไว้หน้าประตู  กันพวกเขาไม่ให้เข้ามาถึงตัวลูก  จงวางใจในเรา  แล้วลูกจะรอดชีวิต”   เมื่อเธอฟื้นคืนตสิ  เธอกลับมาอยู่ที่พื้นห้องน้ำเหมือนเดิม  เธอเห็นกางเขนขนาดยักษ์ส่องแสงเจิดจรัส  ทะลุฝาห้องเหมือนแสงอาทิตย์  พลังจากกางเขนขับไล่พวกนักฆ่าออกไปจากบ้านแล้ว  เป็นเรื่องอัศจรรย์เหลือเกินนักฆ่ามาค้นบ้านหาพวกตุ๊ทซี่หลายครั้ง  แต่ก็ไม่เคยหาพวกเธอพบสักครั้ง

การให้อภัย

   พ่อกับน้องชายคนเล็กของเธอถูกยิงตาย  แม่และพี่ชายที่เธอกรักที่สุดถูกฟันด้วยพร้าขอจนตาย  มีเพียงพี่ชายคนโตเท่านั้นที่รอดเพราะเรียนอยู่นอกประเทศ  เธอโกรธแค้นถึงขั้นอยากให้คนที่ฆ่าครอบครัวเธอตายตกไปตามกัน  มีเสียงคอยประจญเธอตลอดเวลา  “อย่าเรียกหาพระเป็นเจ้าเลย  พระองค์รู้ว่าเธอน่ะโกหก  เธอโกหกทุกครั้งที่สวดว่าเธอรักพระองค์  พระองค์ไม่ได้สร้างทุกคนตามพระฉายาหรือไง?  เธอจะไปรักพระองค์ได้ยังไงถ้าเธอยังเกลียดคนมากมายที่พระองค์สร้างมา?”  เธอจึงสวดภาวนาหนักขึ้น  .. “พระเจ้าข้า  โปรดเปิดใจลูกและสอนลูกให้รู้จักภัยด้วยเถิด  พวกเขาประทุษร้ายเราทุกคน  ความเกลียดชังของลูกนั้นรุนแรงถึงขั้นทำลายลูกได้  โปรดสัมผัสหัวใจของลูกและเผยให้ลูกรู้จักการอภัยด้วยเถิด..”  คืนนั้น  เธอได้ยินเสียงทารกร้องไห้นอกบ้าน  เธอรู้ว่าพวกนักฆ่าคงต้องฆ่าแม่เด็กและทิ้งเด็กตายข้างถนน  เด็กเงียบไปในเย็นต่อมา  “ฉันสวดภาวนาขอให้พระรับวิญญาณทารกไร้เดียงสานี้และถามพระองค์ว่า “แล้วลูกจะอภัยให้คนพวกนี้ได้อย่างไร?”  เธอได้ยินคำตอบ  “ลูกทุกคนเป็นลูกของเรา  ทารกอยู่กับเราแล้ว”  ประโยคง่าย ๆ  แต่เป็นการตอบคำภาวนาตลอดหลายวันมานี้ของเธอ  แล้วเธอก็ได้ยินถ้อยคำที่ไม่เคยมีความหมายต่อเธอมาก่อน “โปรดประทานอภัยแก้ข้าพเจ้า  เหมือนข้าพเจ้าให้อภัยแก่ผู้อื่น”  ดังก้องอยู่ในวิญญาณประหนึ่งเสียงระฆังแห่งความรอด  เธอสำนึกได้แล้วว่าการอาฆาตนักฆ่าขัดขวางเธอมิให้วางใจในพระเจ้า 

“จิตใจเขาเหล่านั้นเปื้อนหมองไปด้วยบาปที่แพร่เชื้อไปทั่วประเทศ  แต่วิญญาณพวกเขามิได้ชั่วช้า”  “ถึงพวกเขาจะชั่วร้าย  พวกเขาต่างก็เป็นลูกของพระ  ฉันรู้ว่าฉันไม่อาจขอให้พระรักฉันได้  ถ้าฉันไม่เต็มใจรักลูก ๆ  ของพระองค์”  เธอจึงสวดภาวนาให้พวกนักฆ่า  ให้บาปของพวกเขาได้รับการอภัย  เธอสวดสายประคำต่อและได้ยินพระเป็นเจ้าตรัสอีกว่า “อภัยให้พวกเขาเถิด  พวกเขาไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป”

ความรัก

   หลังซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำนาน 91 วัน  เธอกับพวกผู้หญิงก็หนีไปค่ายทหารฝรั่งเศสขอความคุ้มครอง  และได้พบเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกหลายสิบคน  แต่แล้วเมื่อทหารฝรั่งเศสถอนทัพ  พวกเขากลับพาพวกเธอไปปล่อยไว้ข้างถนนกลางดงนักฆ่าเผ่าฮูตู  นักฆ่าคนหนึ่งจ้องเธอเขม็ง  เธอสวดสายประคำ  สบตาเขาไม่กระพริบ  รวบรวมความปรารถนาทั้งหมดที่มีแผ่ความรักถึงเขา เธอสวดขอให้พระเจ้าใช้เธอสัมผัสนักฆ่าด้วยพลังความรักของพระองค์  ในที่สุดนักฆ่าคนนั้นก็ลดพร้าขอลง  หันหลังกลับ  เธอและเพื่อนอีกสองคนจำต้องแยกจากกลุ่มไปขอความช่วยเหลือจากกองกำลังตุ๊ทซี่ที่ตั้งอยู่ใกล้จุดนั้น  นักฆ่าติดอาวุธ 15 คนยืนอยู่ห่างจากเธอไม่กี่หลา  เธอบอกให้ทุกคนตั้งใจภาวนาเมื่อเธอแยกไป  เธอภาวนาอย่างร้อนรน..  “ข้าแต่พระเป็นเจ้าลูกกำลังเดินฝ่าหุบเหวความตาย  โปรดอยู่กับลูก  โปรดกำบังลูกด้วยพลังความรักของพระองค์”  มีนักฆ่าเดินตามมา 3 คน  เธอกำสายประคำไว้แน่น  “โปรดคุ้มครองลูกเถิด  โปรดนำความชั่วร้ายออกไปจากจิตใจพวกเขา  โปรดกำบังความเกลียดชังของพวกเขาด้วยเดชะความรักศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์..”  เธอแสร้งพูดดัง ๆ  ว่า  เธอกำลังไปหากองกำลัง RPF เผ่าตุ๊ทซี่  เมื่อเธอหันกลับไปดูอีกที  นักฆ่ากลับไปหมดแล้ว

   อิมแม๊คคูเล่เริ่มชีวิตใหม่  เมื่อความรุนแรงให้รวันดายุติลง  เธอทำงานที่สหประชาชาติในสหรัฐฯ  เขียนหนังสือเล่าเรื่องนี้  และก่อตั้งกองทุน Left to Tell เพื่อช่วยเหลือผู้ตกเป็นเหยื่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

   นี่เป็นเรื่องราวที่น่าทึ่งเกี่ยวกับความเกลียดชัง  การเข่นฆ่าอย่างป่าเถื่อน  ความรัก  และการให้อภัย  ระหว่างการฆ่าหมู่ในรวันดา  อิมแม๊คคูเล่รอดชีวิตมาได้ด้วยความช่วยเหลือจากพระเป็นเจ้า  และไม่เพียงแต่เธอได้รับการไว้ชีวิตเพื่อมาเล่าให้เราฟังเท่านั้น  เธอยังให้อภัยผู้ที่ฆ่าคนในครอบครัวและเครือญาติของเธอ  ด้วยเดชะพระหรรษทานของพระเป็นเจ้าด้วย

ที่มา-จุลสารพระเมตตา V.4
ขอบคุณ Holy แห่ง newmana.com ที่นำมาพิมพ์และเผยแพร่